<\/span><\/h3>\nPSI als een meting beschouwt hoeveel kracht een beet uitoefent op een
\nspecifiek gebied van het testoppervlak. In het geval van de Rottweiler
\nheeft een onderzoeker, Dr. Barr, de bijtkracht gemeten door een
\napparaatje op zijn mouw te dragen en de hond in zijn arm te laten
\nbijten, hetgeen leidde tot de meting van 328 PSI.<\/p>\n
Dit is een groot verschil met de newtonmeting, maar het is de
\nnauwkeurigste van de twee.<\/p>\n
De discrepantie tussen deze metingen illustreert ook het probleem met
\nhet verkrijgen van een nauwkeurige bijtkracht voor veel dieren. We
\nzouden verwachten dat de orka of de grote witte haai een grotere
\nbijtkracht zou hebben dan de krokodil of de jaguar, louter op basis van
\nde grootte, maar we hebben nog nooit een echte meting kunnen doen. De
\nhuidige schattingen van bijtkracht zijn ge\u00ebxtrapoleerd op basis van
\nbeperkte gegevens.<\/p>\n
<\/span>Andere
\noverwegingen met betrekking tot bijtkracht<\/span><\/h2>\nVeel van het onderzoek naar bijtkracht is op een onnatuurlijke manier
\ngedaan, wat de resultaten kan be\u00efnvloeden. De oorspronkelijke 2.000
\nnewton bijtkracht voor de Rottweiler werd bijvoorbeeld verzameld met
\nbehulp van verdoofde honden waarvan de kaken elektronisch werden
\ngeactiveerd. Dit is niet natuurlijk en kan de resultaten hebben
\nbe\u00efnvloed.<\/p>\n
Onderzoekers meten de kaakkracht van honden ook op verschillende
\nplaatsen in de kaak. De bijtkracht van een hond zou sterker zijn als
\ndeze van de achterkant van de kaak komt dan van de voorkant van de kaak.
\nIn een onderzoek uitgevoerd door Psychology Today was de bijtkracht van
\neen Duitse herder bijvoorbeeld 170 pond aan de voorkant en 568 pond aan
\nde achterkant van de kaak.<\/p>\n
Bovendien berekenen de onderzoekers de bijtkracht aan de hand van de
\nvorm en de grootte van de koppen van de dieren, wat de resultaten kan
\nbe\u00efnvloeden.<\/p>\n