De Romeinse gans is een tam ras uit Italië. Ze worden beschouwd als
een van de oudste ganzenrassen en bestaan al meer dan 2.000 jaar. Ze
werden ooit beschouwd als heilig voor de Romeinse godin Juno.
Je kunt deze vogels van andere onderscheiden door het plukje veren op
hun kop. Deze vogels hebben een groot aanpassingsvermogen en kunnen voor
een groot aantal verschillende doeleinden worden gebruikt. In
Noord-Amerika worden ze vanwege hun unieke kuifjes op de kop veel
gebruikt als tentoonstellingsras. In Europa worden ze vooral gebruikt
voor hun vlees.
Hun kuiven zijn een facultatief onderdeel van het ras in Europa en
Australië, terwijl ze in de meeste Noord-Amerikaanse plaatsen verplicht
zijn.
Snelle feiten over de
Romeinse gans
| Rasnaam: | Roman Goose |
|---|---|
| Plaats van herkomst: | Italië |
| Gebruikt: | Vlees, eieren, “waakhond” |
| Man Maat: | 10 tot 12 pond |
| Vrouwelijke maat: | 10 tot 12 pond |
| Kleur: | Wit |
| Levensduur: | Tot 25 jaar |
| Klimaat tolerantie: | Goed |
| Zorgniveau: | Laag |
| Productie: | 25 tot 35 eieren per jaar |
Romeinse oorsprong van
ganzen
Dit ras is oeroud, het stamt uit het Romeinse rijk. We weten niet
precies wanneer ze zijn ontstaan. Waarschijnlijk is het een langzame
ontwikkeling geweest over vele honderden jaren.
Men denkt dat dit ganzenras al minstens 2000 jaar geleden in Italië
is aangetroffen. De Romeinen beschouwden deze gans als heilig voor Juno,
een van hun belangrijke godheden.
Er bestaat een legende over deze gans en zijn rol in de Romeinse
wereld. In 365 v. Chr. waarschuwde een gans de Romeinen voor de komst
van de Galliërs, die ‘s nachts de stad probeerden binnen te vallen.
Dankzij het gekrijs van de gans konden de Romeinen de stad
verdedigen.
In het oude Rome werden deze ganzen gebruikt voor zowel vlees als
eieren. Vandaag de dag worden ze op veel plaatsen nog steeds voor deze
doeleinden gebruikt. Ze zijn een van de “standaard” ganzenrassen in
Europa.
Foto : Caz Harris Photography,
Kenmerken van de Romeinse
gans
Deze ganzen staan bekend om het plukje veren op de top van hun kop.
Dit kenmerk onderscheidt hen van andere vogels en is een van de redenen
waarom ze in de Verenigde Staten als siervogels worden gebruikt.
De grootte van deze pluk varieert echter wel. In Europa en Australië
is hij misschien helemaal niet zo groot. Het wordt in deze gebieden als
“optioneel” beschouwd.
In Amerika zijn deze ganzen echter gefokt om enorme pluimen te
vertonen. Ze worden in Noord-Amerika hoofdzakelijk als siervogels
gebruikt, zodat hun kuif van essentieel belang is.
Deze ganzen moeten zuiver wit zijn. Sommige rassen hebben echter
grijze of buff veren. Deze kleurverschillen komen meer voor op plaatsen
waar deze vogels gebruikt worden voor hun vlees of eieren, niet als
siervogels.
Hun poten en snavels zijn rozig, terwijl hun ogen blauw zijn.
Deze vogels hebben fijne botten en zijn rond. Daarom produceren ze
veel vlees en hebben ze goede karkassen. Hun staart is relatief kort,
maar ze hebben wel een lange spanwijdte. Hun nek is niet zo gebogen als
bij sommige andere rassen; in plaats daarvan heeft hij een veel
utilitairder uiterlijk.
Deze vogels in Europa, Australië en Noord-Amerika zijn allemaal
verschillend, omdat ze afzonderlijk van elkaar zijn geëvolueerd. Toch
behoren ze nog steeds tot dezelfde soort.
In Europa zijn er de meest uiteenlopende ganzen, omdat zij de
grootste genenpool hebben.
Gebruikt
Waar Romeinse ganzen voor worden gebruikt, hangt vooral af van hun
locatie.
In Europa zijn deze ganzen altijd gebruikt voor praktische
doeleinden: eieren en vlees. Ze worden beschouwd als gemiddelde
eierleggers. Het zijn niet de allerbeste die er zijn, maar ze leggen
genoeg eieren om nuttig te zijn. In combinatie met hun kleine maar
vlezige karkassen worden ze beschouwd als een van de meest complete
rassen die er zijn.
In Noord-Amerika passen echter meer populaire en gewone rassen in
deze rol, zodat deze getufte Romeinse vogels gewoonlijk alleen voor
sierdoeleinden worden gebruikt. Daarom heeft deze soort in Noord-Amerika
een meer prominente kuif dan in andere delen van de wereld.
Afbeelding : GELEFIN,
Verschijningsvorm en
variëteiten
Het meest opvallende verschil in uiterlijk tussen dit ganzenras en
andere is hun kuif. De prominentie van deze eigenschap varieert per
locatie. In Europa wordt de aanwezigheid van de kuif meestal niet zo
belangrijk gevonden, zodat sommige vogels ze zelfs helemaal niet hebben.
In Noord-Amerika zijn deze vogels echter vooral siervogels, dus zijn hun
kuifjes vaak groot en vrij opvallend.
Hun verenkleed is meestal helemaal wit. In Europa en Australië
bestaan echter enkele kleine kleurverschillen. In deze gebieden kunnen
vogels met grijsachtige veren voorkomen. Dit komt vooral omdat ze voor
praktische doeleinden worden gebruikt, en niet om cosmetische redenen
zoals in Amerika.
Er bestaan geen verschillende rassen in dit ras, afgezien van de
verschillen die het gevolg zijn van de geografische ligging. Deze hebben
echter geen verschillende namen en worden niet als echte rassen
beschouwd.
Bevolking en spreiding
Voor het grootste deel zijn er kleine populaties in heel Europa, maar
ze komen het meest voor in Italië, waar ze vandaan komen.
Dat gezegd hebbende, dit ras komt niet meer zo vaak voor als vroeger.
Andere rassen hebben ze in veel gebieden uit de praktijk verdrongen.
Om deze reden worden ze beschouwd als een erfgoedras. Er worden
pogingen ondernomen om ze in stand te houden, hoewel dit ras lang niet
zo bedreigd is als sommige andere rassen. Toch worden ze door het
Livestock Conservatory als “kritiek” beschouwd.
Beeld : Greenort,
Zijn
Romeinse ganzen goed voor kleinschalige landbouw?
Deze vogels kunnen zeer geschikt zijn voor kleinschalige kweek als u
ze kunt vinden. Ze worden in gelijke mate gebruikt voor hun vlees en
eieren, waardoor ze een goede keuze zijn als u slechts één ras wilt
houden. Ze groeien ook relatief snel en hebben niet veel verzorging
nodig, waardoor ze gemakkelijk te hanteren zijn op kleine
boerderijen.
Ze kunnen ook werken als “alerte ganzen”. Ze zijn zich bewust van hun
omgeving en kunnen behoorlijk luidruchtig zijn. Als er iets mis is,
zullen ze het u laten weten.
Ze zijn kalm en zachtaardig, dus ze zullen niet achter kleinere
dieren aanzitten zoals sommige andere ganzen dat wel doen. Sommige
ganzen kunnen echter agressief zijn, vooral in de buurt van
vrouwtjes.
Ondanks hun kleine formaat, produceert dit ras een mollige
braadvogel. U krijgt ongeveer 25 tot 35 eieren per vrouwtje per
jaar.
Als u in Amerika bent, wees dan voorzichtig met het selecteren van
vogels. Door de kleinere genenpoel zijn deze vogels soms ongezond. Zorg
ervoor dat u vogels kiest die niet misvormd zijn en die vrij zijn van
genetische afwijkingen. Zorg ervoor dat uw kudde genetisch divers blijft
door regelmatig nieuwe vogels te introduceren.
Verwant:
- Zijn ganzen goede huisdieren? Wat u moet weten!
- Gans vs. Eend: Wat zijn de verschillen?
: Caz Harris Fotografie,